Het schema vandaag iets aangepast. We proberen de hitte zoveel mogelijk te mijden. De ochtend begonnen wij met een bezoek aan het Arlington National Cementary, de meest bekende militaire begraafpaats van de VS. Er vinden zo’n 100 begrafenissen per week plaats. Zo ook vandaag. Dat is dan wel apart als je naast de stroom toeristen ook een stroom rouwenden ziet. Het terrein zelf is prachtig. Mooi heuvelachtig landschap. De velden met grafstenen zijn indrukwekkend. De begraafplaats roept om een forse wandeling, maar het is al snel vroeg warm. Bij de ingang zijn dan ook waarschuwingen tegen de hitte op gehangen. Er zijn veel bijzondere monumenten en graven te zien. Net als alle andere toeristen gingen wij naar het graf van John F. Kennedy en van zijn broer Robert F. Kennedy. Beide hebben op zich een bescheiden graf, maar waar dan wel een monument om heen is gemaakt, met citaten uit speeches. Het graf en monument van Robert F Kennedy maakte eigenlijk meer indruk. Mede door het citaat uit zijn speech die hij hield op de avond dat Martin Luther King Jr. werd vermoord.
Aeschylus…wrote, “Even in our sleep, pain which cannot forget falls drop by drop upon the heart, until, in our own despair, against our will, comes wisdom through the awful grace of God.’ What we need in the United States is not division; what we need in the United States is not hatred; what we need in the United States is not violence and lawlessness; but is love and wisdom, and compassion toward one another, and a feeling of justice toward those who still suffer within our country, whether they be white or whether they be black.
De wandeling leidde ook naar het monument voor de onbekende soldaat. Daar is in de zomer elk half uur de wisseling van de erewacht te zien. Een zeer eerbiedig en in perfectie uitgevoerd ritueel. Mijn zoon was ook onder de indruk. Dat bleek later die middag toen hij de uitgevoerde bewegingen probeerde na te doen.
Na de wandeling over Arlington gingen we over naar gekoelde onderdeel van het programma. Het Udvar-Hazy Center van het Smithsonian Air and Space Museum. Het walhalla voor vliegtuigliefhebbers. Een soort Aviodrome, maar dan stuk groter en met exclusievere vliegtuigen. Het is schitterend om de spaceshuttle Discovery van dichtbij te kunnen bewonderen. Dat is zo’n beetje een jeugdliefde. Dat gaat ook op voor de Blackbird, het geheime verkenningsvliegtuig uit de koude oorlog. Waanzinnig vorm gegeven en zwart geschilderd om zichtbaarheid voor de radar te verminderen.
Ook is het bijzonder om het snelste passagiersvliegtuig tot op heden te kunnen zien: de concorde. Vanuit historisch oogpunt is het indrukwekkend om de ‘Enola Gay’ te zien staan. De Boeing B-29 bommenwerper waarmee de atoombom op Hiroshima werd geworpen.
Voor de kinderen (en de vaders) staan er ook vliegsimulators in de hal ter vermaak. We gingen in een interactieve simulator waarbij je als straaljager piloot achter andere vliegtuigen aan moest en waarbij de cabine meedraaide….. ook als je over de kop ging. Puur vermaak dus.
In het museum is ook een uitkijk toren. Op de hoogste verdieping heb je een aardig uitzicht op de omgeving, en de vliegtuigen die op Dulles airport landen vanuit het zuiden. Op de terugweg stopt de lift eerste 1 verdieping lager, waar een kleine expositie is over luchtverkeersleiding. Wat mij betreft hadden we die wel over kunnen slaan.
Halverwege de middag gingen we terug naar het hotel om even te rusten. Aan het begin van de avond gingen we naar de Marine Barracks in Washington – de oudste kazerne van de US Marines – voor de evening parade. Een parade van US marines en de muziekbands van de US marines, met als hoogtepunt het marcheren en ‘jongleren’ met het geweer (en bajonet) door het silent drill team.
Bezoek is trouwens goed geregel. Online kan je gratis kaarten bestellen, er is een parkeerplaats geresereerd en er is een shuttle bus tussen de parkeerplaats en de kazerne. Heen zijn we gaan lopen, maar toen het terug donker was hebben we graag gebruik gemaakt van de shuttle bus. Toch stoer om in een US Marines bus rond gereden te worden.
