Dag 8: Reno – Lone Pine

Het rustige ochtendritueel went wel. Uitslapen, ontbijten, en aansluitend skypen met thuisfront. Daarna de auto ingepakt voor de rit naar Lone Pine. Dat is highway 395 volgen naar het zuiden, en dan links af naar het motel. Simpel.

De rit begint bijna saai op een normale snelweg. Maar onder Carson City wordt het al snel interessanter. De laag hangende bewolking en de sneeuw geven een extra dimensie aan de rit.

Ter hoogte van Lee Vining kwamen we in een andere wereld. Startend met een adembenemend (en winderig koud) uitzicht over het Mono Lake.

Bij het Visitor Center aan highway 395 is een tentoonstelling te zien over het ontstaan van het Mono Lake. Tevens biedt het Visitor Center een mooi uitzicht op het meer, en de eilanden.

Het meer is bijzonder. Het water blijft in dit meer staan, waardoor het in der loop der eeuwen 2,5x zouter is geworden dan de zee. Daarnaast bevat het meer 10.000x meer alkaline.

Door deze samenstelling van het water ontstaan in het contact met opborrelend bronwater pilaren van poreus steen (‘Tafu’). Met het dalen van het waterpeil zijn deze pilaren zichtbaar geworden. Dit geeft een bijzonder mooi en intrigerend landschap.

Om dit goed te zien gingen we even van de 395 af, om via de 120 naar de zuidkant van het meer te rijden. Via een gravelweg rijd je naar South Tafu voor een trail door het landschap.

Na afloop reden we weer terug naar de 395 om verder naar het zuiden af te zakken. Dat stuk rijd je niet in de bergen, maar meer tussen de bergen. Nog steeds mooi, maar minder indrukwekkend. Wel valt de variatie in gesteente langs de weg op. Van basaltachtig, via vulkaanachtig tot grote keien.

Vlak voor Lone Pine is nog het  monument Manzanar, 1 van de 10 interneringskampen voor de Japanse Amerikanen gedurende de tweede wereldoorlog. Omdat de stal riep zijn we daar niet uitgebreid gaan kijken, maar maakten we slechts een korte stop.

De stal heet voor vanavond Best Western, en het ziet er beter uit dan de vorige stal Super 8. En… Wifi in de kamer! 😋