Vanochtend hebben we in Boston de auto opgehaald. Dat was in de parkeergarage schuin tegenover het hotel dus dat was makkelijk. Auto ophalen in de VS gaat een stuk vlotter dan in in Europa. Binnen 10 minuten was het instappen. Het duurde iets langer om weg te rijden, eerst navigatie instellen en de belangrijkste knopjes weten te vinden.
We startte de reis met een rit naar de Walmart, voor flesjes water, glutenvrij eten en zwembroeken (want vergeten). De zwembroeken hadden ze niet meer. De rest gelukkig wel.
Na het winkelen gingen we verder naar Walpole, afwisselend via de I95 snelweg (snel, maar saai) en de oude Highway 1 (afwisselend, maar traag). Enige momenten dat het niet saai was op de snelweg waren de hoosbuien. Oh en de tolpoortjes. De huurauto heeft zo’n handig kastje waarmee je de tol kan betalen. Dat werkt dus blijkbaar niet in een andere staat. Dus.toch maar die dollarflappen er bij gehaald.
Een verblijf in Walpole was praktisch bedoeld. Het ligt op de weg naar het Nationaal Park Acadia, en er was nog een betaalbare overnachting te boeken.
Inmiddels hebben is de route aangepast. In de oude route zat aan het einde nog een dag van 500 km. Dat zag ik niet zitten. Een extra dag/overnachting aan het einde gaat ten koste van doorrijden naar het Nationaal Park Acadia
Waar ik Boston een verademing vond ten opzichte van New York (jongste ziet dat anders) vind ik het huidige motel/bed & breakfast (maar dan zonder breakfast) heel relaxed. Het huis is mooi en de inrichting is misschien wat klassiek maar in ieder geval niet onpersoonlijk. Daarnaast heeft het een tuin, waar ik van de ondergaande zon kon genieten (hierbij viel het op dat de temperatuur stuk aangenamer was geworden).
